تومورهای کودکان Om صفحه 415-416
بی حرکتی:
متخصصان بازی، پرستاران متخصص و رادیوگرافی برای آماده سازی همه کودکان برای رادیوتراپی ضروری هستند. همکاری نزدیک بین انکولوژیست های اطفال و پرتوشناسی لازم است. برای کودکان بسیار خردسال، بیحرکتی کافی ممکن است بدون بیهوشی دشوار باشد، که پیچیدگی سازماندهی درمان را افزایش می دهد. بیهوشی باید توسط متخصصین بیهوشی کودکان با تجربه که با فرآیند پرتودرمانی آشنا هستند ارائه شود تا اطمینان حاصل شود که درمان ها می توانند ایمن و در زمان های مناسب انجام شوند. با آمادگی کافی و حواس پرتی، اکثر کودکان بزرگتر از سه سال یاد می گیرند که بدون بیهوشی به طور رضایت بخشی با درمان کنار بیایند. متخصصان بازی ممکن است کمک کنند
کارکنان باتجربه اتاق قالب در انجام تنظیمات معمولی به کودکانی که در ابتدا دلهره داشتند این امکان را می دهد که با این روند راحت تر شوند. تصمیم نهایی برای انجام رادیوتراپی تحت بیهوشی بسته به نیاز به ماسک های بیحرکتی، پیچیدگی درمان، بلوغ کودک و وضعیت بالینی، صرف نظر از سن، به صورت فردی گرفته می شود.
بی‌حرکتی را می‌توان با ماسک‌های ترموپلاستیک و تکیه‌گاه‌های مناسب گردن برای ناحیه سر و گردن یا کیسه‌های وکیوم‌شده برای بدن به دست آورد. با در نظر گرفتن احتمال تکرارپذیری، زمینه های رادیوتراپی و تکنیک استفاده شده (مثلاً تابش اندام تحتانی که به دو میدان متضاد جانبی نیاز دارد، ممکن است نیاز به بالا بردن اندام طرف مقابل روی یک پل) باشد.
سی تی اسکن:
هنگامی که بیمار در موقعیت درمان بی حرکت است، سی تی اسکن از طریق ناحیه مورد نظر (معمولا با ضخامت برش 1-3 میلی متر) به دست می آید. CT، MRI یا تصویربرداری عملکردی تشخیصی مناسب ممکن است همراه با اسکن‌های برنامه‌ریزی ثبت شود و باید نه تنها کل تومور، بلکه کل ارگان‌های مرتبط در معرض خطر (OAR) را شامل شود.